اشعار

تو مـسیحا زاده اما دخـتـر موسی شدی           مــریــم قــدیــسـۀ ذریـۀ طـاهــا شـدی

در میان شوره زار قـم بهشتی سـاخـتی           مثل کوثر آمدی جوشیدی و دریا و شدی

جا نماز غرق نورت گوشۀ عرش خداست           در تـقـرب بر خـدا بالاتر از بالا شدی

پیش پایت دیـدنـی باشد قـیـام مـوسـوی           با جلال فـاطـمی خاتون بی همتا شدی

نـاز چـشـمـان تو و ذکـر فـداهـای پـدر           کو رسـول الله بیـند ثـانـی زهـرا شدی

خواهر سلطان عالم کار سلطان می کند           بر حسین خـانـواده زینب کـبـری شدی

خنده ی معصوم تو آرامش جـان رضا

بهترین تمکین قلبت صوت قرآن رضا

از همان اول دلت گشته گرفـتـار رضا           بین صحن چشمهایت نقش رخسار رضا

جنس بی قیمت که جایش در حریم یار نیست           عـشـق تو باشد مـتـاع ناب بازار رضا

 یوسف بازار ما چون پرده بردارد ز رخ           عاشقی چون تو فقط باشد خریدار رضا

در تـمـام عـرضـه های بنـدگـی پاک تو           همچنان آیینه ایی پیداست رفـتار رضا

تا میان خـطبه ها تفـسیر قـرآن می کنی           کـاملا باشد کـلامت عین گـفـتـار رضا

آمدی تا پرچم معـشـوق بر شـانه کـشی           در حریم عاشقی باشی عـلـمـدار رضا

هرکه عمری خاک بوسی حریمت را کند           تا قیامت می شود محرم به اسرار رضا

ای کریمه چاره ایی کن لحظۀ جان دادنم           دیده ام روشن شود هنگـام دیـدار رضا

روز محشر چون گنه گردد گریبان گیر من           آبـرو داری بـود کـار تـو و کـار رضا

دلخـوشم خاک حریم تو نشسته بر سرم

خاکساری تو می گردد شـفـیـع محشرم

تا که دل را آه سیـنه راهی قـم می کـنـد           با نگاهی برضریحت دست و پا گم می کند

آه چون از دل برآیـد کـار آتش می کند           بی محابا رخنه ایی در جان هیزم می کند

آن ضریحی که بود گرم طوافش جبرییل           حضرت حق قبلۀ حاجات مردم می کند

هرکه دارد عقده در دل یاد قبری گمشده           هر سه شنبه در حریمت نذر گندم می کند

با سلامی نم نم اشک از دو دیده می چکد           کاسه ی خـالـی ما لبریز از خم می کند

نیمه شبها در حرم تا صحن گردی می کنم           نـاگـهـان دل یاد قـبـلـه گاه هـفتم می کند

لفظ خـواهـر گوییا مـأنوس گشته با بلا           خـون زینب در رگان تو تلاطم می کند

کس ندیده تا به حالا خواهری محزون چنین           جـسـتـجوی یار زیر نیزه و سم می کند

میخـواستم كه جانب میخانه رو كنم            دستِ نیاز حـلـقـۀ جــام و سبـو كنم

در ســاحل نـیــاز نـشـیـنم امـیـدوار            دل را به شـطّ بــاده دَمادم فـرو كنم

وقتى كه هست شوق تیمم ز خاك یار            دیگر چرا ز چشمه زمزم وضو كنم

با من حدیث طعنه نا مردمان مگـو            مـن آبــروىِ مِـى طـلب آبـرو كـنـم

تـیـغ زبـان به كـار نـمـی ‏آیـدم دگـر            باشد به چشم خون شده‏ ام گفتگو كنم

از دست رفته دل به تـمـنـاى دلـبرم

ساقى كمى تحمل من كن كه مضطرم

دست خمار جز به سوى خم نمی رود            كشتى ز بحر جز به تلاطم نمی رود

گر گُل اسیر پـنـجـۀ باد خـزان شود            از بـلـبـل انـتـظـار تـرنـم نـمی رود

یك خوشه عشق آل على گر ثمر دهد            آدم ســراغ دانــۀ گــنــدم نـمـی رود

حاتم بخیل نیست، اگر درهمى نداشت            لبهاش جز به مهر و تبسم نمی رود

تا گـفـت آشـیـانـه ما آن دیـار هست            آواره مى‏ شود دل و از قـم نمی رود

چشمم فرات و باز دلم مات می شود

مـحـوِ جـلالِ عـمـۀ سادات می شود

تا باده از سـبـوى امامت گـرفته‏ ایم            پـیـش خـدا جـوازِ اقـامت گـرفته‏ ایم

از حُسن خلقیتم به حیرت، گمان مبر            انگشت بر دهان ز ندامت گرفته‏ ایم

دل را چو داده‏ ایم به دست طبیب عشق            منزل به كوچه باغ سلامت گرفته‏ ایم

با وعـدۀ بهشت بـرابـر نـمى ‏كـنـیـم            هر دِرهمى از او به كرامت گرفته‏ ایم

خورشید را مُسخّر خود كرده‏ایم ما            تا ذره‏اى ز رحمت عامت گرفته‏ ایم

تا سوخته چو لاله ز داغت دعاى ماست

خاك حریم شاه چراغت دواى ماست

یك صبح می ‏شود كه برایم دعا كنى؟            یا نیمه شب به شوق نمازم صدا كنى؟

مـرغ دل از قـفـس تن به در كـشى            در آسمان صحن و سرایت رها كنى

ما را به پادشـاهى عـالـم در آورى            یعـنى كه در حـریم بلندت گـدا كنى

امروزه كاینچنین به كرامت زبانزدى            تا رستخیز بهرِ شـفاعت چها كنى؟

تو زائر مدینه‏ اى و طوس می روى            ما را ببر كه زائر قـبـرِ رضا كـنى

باشد نصیب ما بـنـمـایى هـزار حج

یعنى طواف در حـرم ثـامن الحجج

این جا كه آمدى سخن از تازیانه نیست            حرفى ز بى وفایى و ظلم زمانه نیست

در دست‏هاى مردم شهر تو سنگ نیست            یعنى سلام مردم تو وحشیانه نیست

سیـلى نزد كـسى به رُخ داغـدار تو            اینجا خبر ز خون دل و دردِ شانه نیست

با شاخ گل ترا به سوى خانه مى ‏برند            كنج خـرابه بهـر شما آشیـانه نیست

آرى حـریـم تو حـرم اهـل بیت شد            حتى نشان آنكه ز قبرش نشانه نیست

تا نیت زیـارت مـعـصومه می كـنم

یاد از مـزار مـادر مظلومه می كنم

وقتي دلم کـنـار ضـريح تو جا گرفت          نوري ز فيض کـوثر بي انتهـا گرفت

يادم نمي رود که ز الـطاف مـرقـدت          هر بار قلب مرده من هم شـفا گـرفت

شـد پـاي بـوس خـاک در آستـانـه ات          تـا از کـرامت حـرم تو صـفـا گرفـت

از لحظه اي که وارد شـهـر شما شدم          فـهـمـيده ام نـگـاه رئـوفـت مرا گرفت

وقـتـي به صحـن آيـنـه ات آمـدم دلــم          رنگي به روشـنـايـي آئـيـنه ها گـرفت

دل آشـيـان گـرفــتـه در ايــوان آيــنـه

گـل داده اسـت غــنـچـۀ گـلـدان آيـنـه

از مـرقـدت شـمـيـم منـاجات مي رسد          بر مـقـدمت تـوسـلِ حـاجـات مي رسد

وقـتي كه خاكبوس حـريم تو مي شوم          دستم به چشمه هاي كرامات مي رسد

ديگر چه احتياج به مهـتاب و آفـتـاب          تا نور گـنـبـدت به سـماوات مي رسـد

با بال هر فرشته که گرم طواف توست          امـواج بـي کـران تـحـيّـات مـي رسـد

هـر دم از آسـمـان ضـريـح مطهـرت          عـطـر مـزار مـادر سـادات مي رسـد

در بين صحن حضرت صاحب زمان بگو          يک عصر جمعه وقت ملاقات مي رسد؟

« بانوي مـهـربـان جهان اشـفـعـي لنا

اي عـمـۀ امـام زمـان اشـفـعـي لـنـا »

دستت كريم و سـفـرۀ خـيرت كثير تر          هـرگـز نـديـده ايـم ز تو دستـگـيـر تر

نائل به فـيض كسب مقـامات مي شود          در محضر تو هر كه شود سر به زير تر

مي گفت شاعري كه بهشت است مرقدت          نه نه، بهـشت نه! به خدا بي نظير تر

گـل پوش مي شود حـرم آسـمـاني ات          با فـرشـي از دو بال مـلائك حرير تر

با مـقـدم تو بـاغ بـهـار است هـر كجا          حـتـي هـزار مرتـبه از قـم كـويـر تر

نقش بهـار، در حـرمت بسته مي شود

گل ، مات گلعذاري گـلـدسته مي شود

از نسل كوثري، كه شد اين شوره زار ها          از بـركت حضور شما چشمه سار ها

در سايـۀ تو جـلوۀ خـورشيد پا گرفت          اين انـقـلاب از تو و اين افـتـخـار هـا

صبحي اگر دميده، ز نور نگاه توست          رونق نداشت بي تو در اينجا، بهارها

از بس سبد سبد گل ايمان چكيده است          از آسمان لطف تو بر كـوچـه سار ها

 بر سفرۀ کرامت و فضلت نشسته اند          هـمـواره زائـران تـو و هـمـجـوار ها

اين سايه را تو بر سر من مستدام كن

با جـلـوه هـاي مـعـرفـتـت آشـنـام كـن

آسـيـه آمـده به ديـارت ز سـمت نـيـل          يا مي رسد ز عرش خدا همسر خـليل

از شرق و غرب عالم امكان رسيده اند          امشب به خـاک بـوسيـتـان بانوان ايل

 يعني عجيب نيست اگر جا گرفـته اند          حتي فـرشـته هاي مقرب چو جـبرئيل

بـا اشـکـهـام آرزويــي مـوج مـي زنـد          بانو اگر ضريح تو را بسته ام دخـيـل

چـشم اميـد ما همه بر دستهاي توست          فردا كه مي رسد همه جا بانگ الرحيل

آسوده خـاطـران هـيـاهـوي مـحشريم

تا زائران دخـتـر موسي بن جـعـفـريم

امروز اگر برات شفاعت به دست توست          فردا ولي شفاعتِ جنت به دست توست

فــرمـوده انـد مــريـم آل پـيــمــبــري          معصومه اي و چادر عصمت به دست توست

تفسير « يـطـعـمـون علي حبه » تويي          وقتي که سفره هاي كرامت به دست توست

هر شب دخيل پنجره هايت، هزار دل          آخر كليد هاي اجابت به دست تـوست

پر مي زند به سيـنـۀ من شوق كـربلا!          بانوي من جواز زيارت به دست توست

كي مي شود كه بال و پرم را تو وا كني

دل را دوبـاره زائـر كـرب و بـلا كـني

جایی که کوه خضر به زحـمـت بایستد           شـاعـر چگونه پیش تو راحـت بایـستد

نزدیک می‌شوم به تو چیزی نمانده است           قــلبــم از اشـتـیـاق زیــارت بـایـسـتــد

 بانو سلام کـاش زمان با هـمـین سلام           در آســتــانــۀ در ســاعـت بــایــســتـد

و گـردش نـگــاه تـو در بـیـن زائـران           روی من؛ این فـتـاده به لکنت؛ بایـستد

تا فارغ از تمام جهـان روح خـسـتـه‌ام           در محضر شما دو سـه رکعـت بایستد

بـانـو اجـازه هـسـت که بـار گـنـاه من           در کنج صحن این شب خلوت بایستد؟

در این حـرم هـزار هـزار آیـۀ عـذاب           هـم وزن بـا یـک آیـۀ رحـمـت بایـستد

بـایـد قـنـوت حـاجـت بـی‌انـتــهـای مـا           زیــر رواق‌هــای کــرامـت بــایـسـتــد

شـیعه به شوق مرقد زهرا به قم رسید           طـاقـت نداشـت تا به قـیـامـت بـایـستـد

آنکس که جای فاطمه در قم نشسته است           در روز حـشـر هم به شـفـاعت بایستد

تو خـواهـر امـام غـریـبی و این غزل           با بـیـت‌هاش در صف بـیـعـت بـایـستد

من واژه واژه عطر تو را پخش می‌کنم           حـتی اگر نـسـیـم ز حـرکـت بـایـسـتـد

ســائـل لـطـف نـوشـتـنــد بــنـي آدم را           سـرِ اين سـفـره نشاندند همه عـالـم را

صبح فـردا عجـبي نيست اگر بنـشانند           يك طرف آسيه و يك طرفت مـريم را

حسِ معـراج نشينيِ من اين است فـقط           گـوشـه اي از حـرمت پهن كنم بالـم را

مثل يك عرش براي تو حرم ساخته اند           كاش ميشد حرم حضرت زهـرا هم را

بـا گـدايـي حــرم فـخــر بـه دنــيـا داريــم

هـرچه داريم از اين دخـتـر مـوسي داريم

 قصد كـردي بكِشي و بكِـشاني همه را           تا به معـراجِ بـلـنـدت برساني همه را

به خـدا ذره اي از خانمي ات كـم نشود           چه براني همه را و چه بخواني همه را

تـربت پـاي تو بـودن چه به ما مي آيـد           پس چه بهتر سر راهت بنشاني همه را

يك دو قـربـاني ما نيـسـت بـرازنـدۀ تو           وقـت آن است بـيـايـي بستـاني همه را

بـشـكـنـد گـر سـر عـشـاق فــداي سـر تــو

هـمـه ي ما به فـداي نـخـي از مـعـجـر تو

ما گـدايـيـم هـمـه وقت نـظـر داشـتـنت           خـاك پـايـيـم هـمه وقـت گـذر داشتـنت

عـلـم شـد تـربت سـجـادۀ بيت الـنّورت           حوزۀ علـمـيه شد لطف سحـر داشتنت

يك نفس در جگرت سوخت و شد روح الله           بركت داشت چقدر، آهِ جـگـر داشتـنت

فتنه اي آمد و چون فاطمه جمعش كردي           اي به قـربان تو و سينه سپر داشـتـنت

در طريقت نفس از پا كه بيفتد خوب است

سير معـراج به اينجا كه بيفـتد خوب است

گـاه بابا سخنش را به تو تنها مي گـفت           چون نبي گرچه علي داشت به زهرا مي گفت

 جايگـاه تو چنان در نـظـرش بالا بود           جـاي آن داشت به تو اُمِّ ابيهـا مي گفت

دست خطِ تو كه مي ديد فقط مي بوسيد           تا كه يادِ تو مي افتاد "فـداها" مي گفت

عمه ي كرب و بلا در تو تجـلي كرده           بايد اين آينه را زينب كـبـري مي گفت

بر روي چشم همه جاي شما محفوظ است

احترام تو در اين شهـر خـدا محفوظ است

مطمئن باش در اين شهر پريشان نشوي           بي بـرادر نـشـوي پـاره گريبان نشوي

مـطـمئـن باش كـسي سنگ نمي اندازد           از عبورت ز سر كوچه پشيمان نشوي

محملت بر روي چشم همگان جا دارد           بـه خـدا مـورد آزار مـغـيـلان نـشـوي

آن قـدر پوشيه و حـله سرت مي ريزند           زير يك معـجـر پاره شده پنهان نشوي

زيـور آلات تـو را مردم اينجا نـبـرنـد           وسـط خـيـمـۀ آتـش زده حيران نشوي

محملت شـعـله ور از واژۀ غـارت نشود

حَـرمـت بـستـه به زنجـير اسـارت نشود

دلم سه شنبه شـبی بـاز راهی قـم شد            کنار درب حرم، بین زائـران گم شد

نگاه چـشـم تــرم تا به گـنـبدت افـتاد            دوبــاره شیـفتـۀ رنگ زرد گـندم شد

به یاد مسجـد و بـاب الجـواد افـتـادم            سرود عاشقی ام، یا امام هـشـتـم شد

به محـض بـردن نــام امـام آیــنـه ها            لـبـان آیـنـه هـایـت پــر از تـبـسّـم شد

به استحاله کشاندی مرا به لبـخـنـدی            دو چشم مملو اشکم، دو خمرۀ خُم شد

سلام بر تو و بر خـانـدان اطـهـارت

سـرم به زیـر قــدوم تــمــام زوّارت

از آب شور حرم، شوق و شور می گیرم            وضو برای تشرّف به طور می گیرم

ستاره ام، که در این آسمـان ظلمانی            از آفـتـاب حـضور تو نـور می گیرم

چقدر زائر عـاشـق، شبـیه کودکی ام            ضریح مرقدتان را به زور می گیرم

چه افـتخار عظیمی است آمدن اینجا            عجیب نیست که حسّ غرور می گیرم

برای رد شـدنـم از پـل صراط جـزا            ز دست لطف تو برگ عبور می گیرم

سـلام بر تو و بر خـانـدان اطهـارت

ســرم بـه زیـر قــدوم تـمـام زوّارت

نسیم مرقدتان عطر کوچه باغ بهشت            بَرَد ز خاطره ها غصّۀ فراق بهشت

رواق های حریمت بهشت نور و بلور            بلند گـنـبـد نورانـیـت، چـراغ بهشت

مـدام روز قـیـامت پـی تـو می گردم            نمی روم به جهنّم، و یا سراغ بهشت

شکسته باد دو پایم، اگر که روز حساب            بدون تو بگـذارم قـدم به بـاغ بهشت

منـم مـدیـحـه سـرایی که آرزو دارم            جوار باغ تو باشم، شده کلاغ بهشت!

سـلام بر تو و بر خـانـدان اطهارت

سـرم بـه زیـر قــدوم تـمـام زوّارت

ازشب میلاد تو اینگونه حاصل می شود         ماه، روز اول ذی الـقعـده کامل می شود

بارهـا سـر در مـیـارد از شب میـلاد تو         تا که جبرائیل ازخورشید غافل می شود

گـوئـیـا شـأن نـزولـش می شود ایران ما         هرچه بر موسی بن جعفر سوره نازل می شود

خاک مشهد نسخۀ ایرانی کرب وبلاست         حضرت معصومه زینب را معادل می شود

هرچه قابل تر در این مجموعه ناقابل تر است         هرچه ناقابل در این مجموعه قابل می شود

هرکسی از خویش داخل گشت خارج می شود        هرکسی از خویش خارج گشت داخل می شود

هرکسی درشهر عاقل گشت عاشق هم نشد         هرکسی درصحن عاشق گشت عاقل می شود

رتبه ها بر عکس دنیا می دهد اینجا جواب         شاه با ترفیع در صحن تو سائل می شود

درحریمت شعر گفتن کار خود را می کند         "شاطر عباس قمی" هم گاه "دعبل"می شود

اشک وقتی واقعی شد در حرم هم سرگرفت         پس به جای مُهر پیشانی من گل می شود

هرکسی طرز ارادت را به تو توضیح داد         صاحب یک جلد توضیح المسائل می شود

گوشه ای از لطف پنهان تو که معلوم نیست         گوشه ای از لطف معلوم تو"فاضل"می شود

تاچهل شهرمجاور وسعت اکـرام توست         پس من ِهمسایه ات را نیز شامل می شود

مشکلات سختم آسان شد ولی کاری بکن          دل بریدن از تو دارد باز مشکل می شود

چـشم دلم به سمت حـرم بـاز می شود            با یک سـلام صبح من آغـاز می شود

پَـر می کشد دلـم به هـوای طـواف تو            وقتی که لحظه لحـظۀ پـرواز می شود

قـفـل دلــم شـکـسـتـه کـنـار در حــرم            از مرقدت دری به جنان باز می شود

فـهـمـیـده ام ز حـکـمـت ایــوان آیــنـه            اینجا دل شـکـسـته سبب ساز می شود

کو چشم روشني که ببيند در اين حرم            هر روز چند مرتـبه اعـجـاز می شود

اعجاز توست اينکه دلم يا کريم توست

قـلـب تـپـنـدۀ حـرم قـم، حـريـم توست

اينجا بهشت دختر موسي بن جعفر است            از نفحه ي شهود و تجلي معطر است

برپا شده است مکتب قرآن و اهل بيت            دارالـعـلـومِ مــريـم آل پـيـمـبــر اسـت

 اينجا کليد علم و فقـاهت ارادت است            خاک در حريم تو علامه پـرور است

چشم اميد عالِم عاشق به سوي توست            اينجا شبیه چشمۀ جوشان کـوثـر است

تـنـهـا پنـاهـگـاه دلـم صحن آيـنـه ست            وقـتـي دلـم از آه زمـانـه مـکـدر است

هر شب کنار مرقد تو يک مديـنـه دل            دنبال قـبر مخفي زهـراي اطهـر است

صحن تو غرق بوي گل ياس مي شود

اينجا حضور فـاطمه احساس مي شود

با آنکه هست هر دو جهان مال فاطمه            ايـنـجـا دمـيـده کوکـب اقـبـال فـاطـمـه

بي اختيار پاي ضريحت رسيـده است            هـر زائـري که آمــده دنـبـال فـاطـمـه

دارد تــمـام مــرقـد تـو بـوي آسـمــان            اينجاست سـايـه سار پر و بـال فاطمه

فـرمــود آشـيـانــۀ امـن الــهــي اسـت            صحن و سـراي تو، حـرم آل فـاطـمه

خورشيد آل فـاطـمـه از راه مـي رسـد            هر سال ما اگر که شود سال فـاطـمـه

اي کـاش از بـرای شـمـا یـار می شدم

يک صبح جمـعه لايـق ديـدار مي شدم

خاتون ملک ارض و سما إشـفـعي لنا            مـحـبـوبـۀ حـبـيـب خـدا إشـفـعــي لـنـا

آرامـش و قــرار دل ثــامـن الـحــجـج            اي زيـنـب امــام رضــا إشـفـعـي لـنـا

عصمت دخيل بسته به پرهاي چادرت            اي آفـتـاب حُـجـب و حـيـا إشفـعـي لنا

در هر سحر به سوي ضريح اجـابتت            مـي آورم دو دسـت دعـا إشـفـعـي لـنـا

روي سـيـاه و بـار گـنـاهـان مـا کـجـا            لطف و کـرامـت تو کـجـا إشـفـعي لنا

مهر و ولايـتت شده حـبـل المـتـيـن ما            در صبـحـگـاه روز جـزا إشـفـعـي لنا

يـوم الحـساب، تو همه اميـد شيعـه اي

تنها نه شيعه اهل جهـان را شفـيعه اي

با حبّ تو کسی که دلش را محک زده            طعنه به پـارسـایی حـور و ملک زده

سـرشــار از زلالی نـور یـقـیـن شـود            در مـرقـد مـنــور تــو قـلـب شـک‌زده

از چشمه های فیض تو سیراب می شود            هر کس دلش ز قحطی ایمان ترک زده

تنها نه چشم آدمیان بر عـطای توست            بر گـنـبـد تو دست تـوسـل فـلـک زده

شب های جمعه طوف حرم می‌ کنم ولی            گویا کسی به زخم دل من نـمـک زده

دارد ضـریـح اطهـر تـو بـوی کـربـلا            قـلبم برای دیـدن شش گـوشه لک زده

امشب گره گـشاست دم يا رضا رضا

در دست توست تذکره ي کـربلاي ما

تاجـی از آفـتــاب سر قــم گــذاشـتـنـد           نـوری ز عشق در دل مـردم گذاشتند

بانو! تو آمدی: سر هر ســـفـرۀ تــهی           سیب گـلاب و سبــزه و گندم گـذاشتند

شکـر بــر مـنّـت خــدا داریـم            بــاز هـم شــوق ربّــنـا داریـم

ما ز یـمن حضور سـبـز شما            دلی از عـشـق با صفـا داریم

امشب از لطف یک نگاه شما            حـال زیـبـای یک گـدا داریـم

ما گدا و تویی کـریـمـۀ عشق            چـشـم امـیـد بــر شـمـا داریـم

با حساب دو شهر قـم؛ مشهـد            ما در ایران دو کـربـلا داریم

گرچه از خاک کـربلا دوریم            لا اقـل مـشـهـد الـرضـا داریم

ما درون حـرم کـنـار ضریح            از تـو امــیـّد اعـتــنــا داریــم

قبر مخفی فـاطـمـه اینجـاست            بــاز حـس مـدیـنــه را داریـم

تا نگـاه تو را به خود بخـریم            روی لب ذکـر یا رضا داریم

ای دل آرام حـضرت سلطان

خـواهـر با کـرامت سـلـطـان

دست خـالـی ما و رحـمت تو            چـشـم داریــم بر عـنـایت تـو

سـالـهـا بــوده ایــم مـهــمــانِ            چـشـمـۀ فـیـض با کرامت تو

قدر تو بی حساب چون شب قدر            بی حساب است قدر و قیمت تو

بر دلت مـانـد حـسرت دیـدار            ای فدای نگـاه و حـسـرت تو

آسـمـان بـا هـمه بـزرگـی اش            خیره مانده است بر جلالت تو

غصّه ها از دل رضا می رفت            تا که می دیـد قـد و قـامـت تو

در تو می دید روی زهرا را            بسکه چون فاطمه است هیبت تو

به زنان درس بندگی داده است            چـادر تو، شکـوه و عـفّـت تو

پـیـش مـردم بـدم نکـن بی بی

دست خـالی ردم نکـن بی بی

بی شـمـار و عـدد گـدا داری            به غــم عـشـق مـبـتــلا داری

اینکه ما را کـشـانده ای یعنی            نـظـر دیـگــری بـه مـا داری

درد دوری چه درد جانکاهیست            حـسـرت دیــدن رضــا داری

پـیـر کـرده تـو را غـم دوری            از زمــانــه گــلایـه هـا داری

عــمّــه ی دوم امـــام زمـــان            صبری از جنس کربلا داری

بی بی از عمّه ات بخوان امشب

ای امـان از غـــم دل زیـنـب

پیش چشـمت برادر تو نرفت            سایه اش بود و از سر تو نرفت

از کنارت به کهـنه پـیـراهـن            آه امّــیــد آخــر تــو نــرفــت

بــدنـی زیـر ســمّ مـرکـب هـا            روی نی رأس دلبر تو نرفت

جـرعـه آبی کـنـارتـان بود و            طفل شش ماهه از بر تو نرفت

آخـریـن لحـظـه ها رضـا آمـد            به سرت بود و از سر تو نرفت

تـازیـانـه به پـیـکـرت نـزدنـد

طعـنـه بر داغ مـادرت نزدند